ข้าวคลุกกะปิ กับ โมฮิโต้

 

ข้าวคลุกกะปิ กับ โมฮิโต้

🏃 ระหว่างวิ่งตอนเย็น ผมใช้เวลาฟังpodcast ไปด้วย ซึ่งวันนี้ได้ฟังเรื่องงานของบาร์เทนเดอร์ (Bartender) คุณแพรวเล่าลักษณะของการทำงานในเชิงลึก, ธรรมเนียมการสั่งเครื่องดื่ม, เมนูไหนทำให้เราดูมือใหม่ ที่มารายได้ ค่าจ้างที่น้อย แต่ได้อีกส่วนที่มากกว่าจากทิป ข้อมูลแบบนี้ทราบแล้วก็คงเบเบ (basic) เข้าใจว่าทราบกันครับ แต่ที่ผมไม่ทราบ และดันเป็นเรื่องของเมนูที่ผมชอบสั่ง..🍸 เลยทำให้ยิ่งสนใจ

🍸 “โมจิโต้” หรือ โมฮิโต้” แล้วแต่จะเรียก. “Mojito กำเนิดมาจากฮาวานา ประเทศคิวบา ถือ เป็นเครื่องดื่มที่มี texture มีความนัว(ภาษาส้มตำ) เปรี้ยวๆหวานๆ หอมมิ้นต์ ดื่มแล้วสดชื่น เวลาเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ จะสีสวยงามชวนดื่ม จากงานศึกษาบอกว่า ถ้าได้เห็นเพื่อนสั่ง หรือโต๊ะข้างๆดื่ม ‘โมฮิโต้’แล้ว  จะส่งผลให้คนที่ได้เห็น คนข้างๆอยากจะสั่งมาดื่มตามด้วย 🥃

แต่! แต่! แต่! ทราบไหมครับว่า “โมฮิโต้’ เป็นเมนูที่ พี่ๆบาเทนเดอร์ส่วนมากเลยที่เดียว ‘ไม่ชอบ ให้ลูกค้าสั่ง เมนูนี้.!? 🍹😅

ไหงเป็นงั้น ..?  เหตุผลที่เหมือน ไม่ใช่เหตุผลก็เพราะว่ามันจะมีขั้นตอนในการล้างกระบอกชงค็อกเทล ที่จะต้องใช้เวลาในการล้าง..กลิ่นมิ้นต์! ออกจากกระบอกเวลานานกว่าเมนูอื่น หากล้างไม่ดี กลิ่นมิ้นต์จะติดเมนูต่อไปได้ 🍸

แล้ว “ข้าวคลุกกะปิ” เกี่ยวอะไร?  คืองี้ครับ ในวันที่ผมเป็นเด็กน้อยผมเกรียน ช่วยม่าม๊า เป็นลูกมือร้านอาหารตามสั่งของที่บ้านนั้น ร้านม่าม๊าจะผัดข้าวแบบที่ต้องผัดใหม่ทีละจานนั้น... “เมนู ข้าวคลุกกะปิ” จะถือเป็นเมนูที่ผมภาวนาว่าในตอนเที่ยงของแต่ละวันที่ผมเป็นลูกมือนั้น  ผมขอให้มีคนสั่ง เมนู “ข้าวคลุกกะปิ” ให้น้อยที่สุด

เหตุผลที่ผมไม่ขอบเมนูนี้ในตอนเที่ยง คือ มันมีขั้นตอนการทำที่ใช้เวลานานกว่าเมนู ‘กระเพราหมูกรอบไข่ดาว’

 เริ่มจาก ➡️

1)ขั้นตอนละลายกะปิกับน้ำร้อนในถ้วยเล็ก

2)ผัดข้าวกับกะปิจนเป็นเนื้อเดียวกันให้ทั่ว ก่อนที่จะผัดกับเครื่อง ผสมให้เข้ากันแล้ว ตักขึ้นจานรอ ..ให้สวย✨

3) ม่าม๊ายังสั่งให้ล้างกะทะใหม่ (สมัยโน้นจะมีที่ล้างกะทะทำจากไม้ไผ่เป็นบ้องๆ วัยรุ่นยุค80 น่าจะพอจำได้) 

ผมจะต้องขัดให้สะอาดเพื่อไว้ทอดไข่(ประดับจาน) ยังไม่รวม ต้องล้างมือเพื่อปอก/สับมะม่วงดิบให้สวย ที่จะบรรจงแต่ไว้ข้างจาน (ทำไว้ล่วงหน้าไม่ได้ มันจะดำ ไม่น่าทานครับ😊  ไหนจะกุนเชียงซอยทอดประดับอีก. 

และเมื่อมันต้องใช้เวลาทำนาน  นึกถึงเวลาที่ผมหันไปสบตาลูกค้าในร้านที่นั่งรอข้าวเที่ยงของเขาอยู่ จะพบกับความ ‘มาคุ’ จากสายตาพี่ๆมาก!  พี่ลูกค้าทำหน้าเซ็งใส่ แต่กลับแปลกมาก เวลาที่ลูกค้ามาเห็นม่าม๊ากำลังผัดเมนูข้าวคลุกกะปิ พี่ๆลูกค้า มักจะขอสั่งตาม +1 +2  ซึ่งม่าม๊าก็จะผัดทีละกะทะ นึกถึง customer touch point แล้ว ผมต้องใช้กลยุทธ์วิ่งไปเพิ่มเติมน้ำแข็งแก้วน้ำดื่ม ที่ม๊าจัดบริการไว้ฟรี และยิ้มอ่อนกับพูดหวาน “ขอโทษคร๊าบ ช้านิดนึงนะครับ” ประกอบการเป็นลูกมือไปด้วย 😔

เด็กน้อยลูกมือคนนั้นได้แต่ ทอดสายตาอุทธรณ์ ค้อนม่าม๊าบ่อยว่า เลี่ยงรับเมนูนี้ตอนเที่ยงเหอะ แต่ม่าม๊าก็ไม่เคยขัดใจลูกค้าคนใดเลย ขัดใจลูกง่ายกว่า และผมก็ต้องยิ้มสู้ ข้าวคลุกกะปิ’ต่อไปจนเรียนจบ 😀

ผ่านมายี่สิบกว่าปีแล้ว ซึ่งพอวันนี้ได้ฟังเรื่องพี่บาร์เทนเดอร์กับ “โมจิโต้” ก็ดันไปสะกิดเรื่อง ‘ข้าวคลุกกะปิ’ ของผมขึ้นมาในระหว่างที่วิ่งอยู่ซะอย่างนั้น วิ่งไปอมยิ้มไป ฟังจนจบ 

ตอนนี้ ม่าม๊าไม่ได้ขายข้าวแล้ว ลูกชายผมทรงนักเรียนเขาขอให้ปิดร้าน อยู่บ้าน พักบ้าง ไปวัด ถือศิล ไปเที่ยว ไปเดินออกกำลังกายตอนเช้าๆ ไม่ต้องตื่นเช้าไปจ่ายตลาดเปิดร้านหรือเหนื่อยเหมือนเคย  

พูดแล้ว คิดถึง ร้านอาหารตามสั่งเจ๊นิด ซอยโลกทะเล.... คิดถึงไอ้เด็กผมเกรียนวัยเรียนคนนั้น ที่ทำงานกินหลายตำแหน่ง ทั้งเด็กเสิร์ฟ เด็กส่งข้าว ผช.กุ๊ก รวมทั้งเด็กล้างจานคนนั้นเหมือนกันครับ จนทุกวันนี้ มันยังไม่กล้าสั่ง ข้าวคลุกกะปิ เพราะกลัวร้านเขาลำบากอยู่เลย 🍃

ขอบคุณ 

#missiontoplutopodcast 

#UnlockWhatYouUnkhown 

ของคุณแพรว หัสยา 

เครดิตภาพ จากเพจ sistacafe ขออนุญาตด้วยนะครับ  🙏 ขอบคุณครับ

อ๋า

Rewrite พค66