ในตอนสายของวันหยุด ที่ภายนอกอุณหภูมิ34องศา ลมสำเภา(ลมจากทางทิศใต้) โบกมาให้เห็นยอดใบกล้วยพริวไหว ทุกคนในบ้านว่างเว้นจากภารกิจ ม่ามี๊ได้พักจากเสร็จสิ้นการเตรียมอาหารเช้าให้สมาชิกในบ้าน กำลังเอนหลัง ‘พักก่อน’ ที่เบาะหมอนสามเหลี่ยมยาวมุมหนึ่งของห้องนั่งเล่น อีกนัยหนึ่งอาหารมื้อเที่ยงที่กำลังวิ่งไล่ตามความสบายที่กำลังหดตัวลงก็กำลังใกล้เวลาเข้ามา เพียงแต่แก่นภายในแล้วคือความสุขใจที่ได้ดูแลสมาชิกในบ้านในระดับผู้โดยสารนั่งเที่ยวบินชั้นที่หนึ่งอยู่
🍃 ป่าปี๊ฝั่งตัวจมในกองหนังสือวรรณกรรม กับหนังสือหนาปึกที่ไม่เป็นมิตรกับวันหยุดอันน้อยนิดเช่นนี้ กล่องพัสดุที่พี่บุรษไปรษณีย์เพิ่งมาส่ง คาดเดาได้ง่ายว่าน่าจะเป็นหนังสืออีกเหมือนเคย เหมือนป่าปี๊กำลังหาบางอย่างที่บอกความหมายของชีวิต ป่าปี๊เคยถามหนูว่า ‘ถ้าเรารู้จริงๆว่าเราเกิดมาทำไม คงดีเน๊อะ?” ไม่รู้ว่าป่าปี๊มีความคืบหน้ากับคำถามนั้นไปแค่ไหนแล้ว แต่ทุกครั้งที่เรานั่งสมาธิก่อนนอนด้วยกัน ป่าปี๊มักพูดบางอย่างเบาๆในขณะที่เราทั้งหมดกำลังหลับตา มันทำให้ใจเราได้หยุด คิดตาม และอยากหาคำตอบไปกับคำพูดนั้นอยู่บ่อยครั้ง..!
🌿 ปลาเข็มยึดหัวโต๊ะกลาง อีกมุมคอมมอนรูมที่ใกล้กับปลั๊ก กำลังเชื่อมต่อกับโลกภายนอกที่พัดพากระแสความ ให้เกิดความสงสัยและรอยยิ้มไปในเวลาเดียวกัน นั้นคงเป็นการศึกษาการหมุนเวียนไปของโลกเทียบกับในมุมมองของตัวเองอยู่ มีการแปลความสื่อสารกับหัวไหล่ (เป็นคำล้อเลียนป่าปี๊ เวลาที่ลูกๆถามว่าป่าปี๊คุยยิ้มกับใครอยู่เหรอ เวลาที่อยู่เงียบๆกับหนังสือ)
น้องปลาทู ผมยาวรุงรัง ไม่ใช่เพราะร้านตัดผมที่ถูกปิดจากพรก.ฉุกเฉินแต่อย่างใด แต่ดูเหมือนว่านิยามของร้านตัดผมของเขาจะสิ้นไปแล้วตั้งแต่เริ่มปิดเทอมซัมเมอร์
ปลาทูปักหลักอยู่ในมุมหนึ่งในครัว ลำตัวยืดยาวขึ้นกว่าปิดเทอมคราวก่อน น้องบอกว่าปีนี้เขาตัวหนักขึ้นกว่าเดิม น้องมักจะนั่งพิงหลังให้กับประตูตู้เย็นสีทะมึนบนพื้นหินสีดำอย่างสุขใจ แสงแดดทอดผ่านหน้าต่างยาวกับประตูสื่อบอกว่านั่งได้อีกไม่นานต้องหามุมใหม่แล้วนะ
“หนูชอบนั่งมุมนี้ครับป่าปี๊ ..” 😊 สหายน้อยอธิบายป่าปี๊ด้วยใจเบิกบาน “พื้นมันเย็นดีครับ หนูเลยชอบนั่งตรงนี้”
ปิดเทอมนี้รู้สึกเหมือนยาวนานกว่าทุกปีที่ผ่านมา เพราะว่าโลกใบนี้ของเราเกิดโรคระบาด ผู้คนวิตกกังวล ระแวดระวังกันเอง ในภาษากายอาจแอบบอกว่าฉันไว้ใจเธอได้จริงรึปล่าว เพียงแต่ไม่ได้พูดออกมา
เพียงแต่ในความกังวลของคนทั่วทั้งโลก โควิด19 กลับนำพาสายลมแห่งความอบอุ่น ความรักความห่วงใยของครอบครัว พ่อแม่ เพื่อนผอง ญาติมิตร ส่งผ่านมาให้กับเราด้วย 🍃 ☀️
ความห่วงใยที่มากับ ลมสำเภา หรือลมว่าว ที่แล้วแต่จะเรียก. ยังทำให้เราได้กลับมามองเห็นว่า ความสัมพันธ์ภายในครอบครัวของเราแนบแน่น และแจ่มใสเพียงใด ถ้าเราได้ตื่นขึ้นมาแล้วยังได้เห็นรอยยิ้มกันในแต่ละวัน นั้นดีเพียงใด ผู้รู้นักคิดนักเขียนหลายท่านบอกว่า
‘ก่อนจะไปจัดการเรื่องใหญ่ ให้จัดการเรื่องเล็กๆให้ดีก่อน
ก่อนจะไปจัดการภายนอก ให้จัดการภายในก่อน
และให้สวมเครื่องช่วยหายใจให้ตนเองก่อน จะไปสวมเครื่องช่วยหายใจให้คนอื่น ..‘
ขอบคุณโควิด ที่ทำให้ได้เห็นว่า ความเป็น กับความไม่มี ไม่อยู่ กฏไตรลักษณ์นั้นแท้จริงแล้วเป็น เรื่องที่แนบชิดกันเพียงใด
ขอให้ทุกคน นอกจากจะดูแลสุขภาพตัวเองอย่างดีแล้ว ดูแลหัวใจของคนรอบกายรอบใจท่านด้วย
#เราจะผ่านโควิดไปได้ด้วยกัน
Pla+aaR = KhemTwo.11Apr20
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น