+[]+ บทนี้จะกล่าวถึงจ้าวปลาทู … Terrible (Pla) Two +[]+

สวัสดีครับ  ช่วงนี้เด็กน้อยคนนี้กำลังมาแรง จัดหนักตลอดๆ ทุกเช้าเย็น มีเรื่องให้ได้กล่าวถึง ถามถึงตลอดศก ขนาดคุณครูไก่ที่โรงเรียนยังส่งไลน์มาบอกว่าคิดถึงความป่วนของเด็กน้อยคนนี้  “ปลาทู” มาก ซึ่งเรายังขออุบไว้ ..ยังไม่ขอเหลาความซ่าส์ที่ทำให้ปลาทูกลายเป็นที่จดจำของคุณครูไทยครูเทศ ในชั้นอนุบาลหนึ่ง

“ปลาทู” (Apr 2014) ยามนี้กำลังเรียนซัมเมอร์ เตรียมความพร้อมสำหรับ อนุบาล 2 และในแต่ละวันเวลาที่กลับมาอยู่ที่บ้าน ชีวิตของเด็กสองภาษาที่มักขอให้ป่าปี๊เปลี่ยนเสียงพากษ์ในการ์ตูนให้เป็นภาษาไทยอยู่เสมอๆ โดยให้เหตุผลว่า 

“หนูไม่อยากให้ใครพูดภาษาอังกฤษ นอกจากครูที่โรงเรียน..?!?”  

และจะห้ามคนรอบข้างร้องเพลงเดียวกับเขาในขณะที่เขาฟัง หรือแม้กระทั่งจะร้องพร้อมกันก็ไม่ได้! แต่โหมด English จะกลับมาเมื่อการสนทนาจะเป็นประโยชน์กับตัวเขา เขาจะฟังรู้เรื่องทันที เช่น 

We needed more ice cream Papi!??  
Papi: Just only one na ... Okay? 

PlaTwo : โห! no! No! NO!  More! More! More! T.T

นอกจากความหรรษาที่เกริ่นมาแล้วปัจจุบันเราสังเกตกันว่าตั้งแต่เปลี่ยนชั้น เปลี่ยนห้องเรียน เปลี่ยนคุณครู ยังปรากฏมีอาการแผ่นเสียงตกร่อง พูดซ้ำเช้าเย็นอยู่เรื่องนึง คือ 

“ป่าปี๊! หนูไม่อยากไปโรงเรียน”   

คุณแม่ประสานครูออยให้ทราบเรื่องนี้ ส่วนคุณป่าปี๊ตะล่อมคุยถามกันลึกลงไปว่ามีใครที่โรงเรียนแกล้งเขาหรือปล่าว ไปโรงเรียนสนุกนะลูก บรา บรา บรา

...ก็ได้คำตอบมาใหม่ว่า

“ป่าปี๊! หนูไม่อยากไปโรงเรียน  ก็โรงเรียนมันไม่ซาหนุกอะ!” (มีต่อภาคขยายมาอีก)

 

การห้ามเขาคิด หรือการหยุดเขาโดยใช้ความรุนแรง, การดุ หรือการว่ากล่าวเจ้าตัวเล็กนั้น 
"อย่าทำ...."  
"ห้ามพูด.."  ฯลฯ 

อาจส่งผลให้เขาหยุดการพัฒนาความคิดต่อยอดทางสมองของเขาครับ บ้านเราพยายามเลี่ยงให้ไกลที่สุด เพราะจากการอ่านหนังสือที่เกี่ยวกับสมองของเด็ก หรือการเรียนรู้ของเด็ก บอกว่า การที่เขามีคำตอบใหม่ๆ การมีมุมมองที่แปลกๆในสายตาผู้ใหญ่ หรือแม้อาจดูกะล้อน, พูดได้มีชั้นเชิงกว่าเดิม ถือเป็นความไร้เดียงสา 

เรามองว่าเป็นความคิดริเริ่มในขอบเขตของเขา เป็นพัฒนาการทางด้านภาษาของเจ้าตัวเล็กของเรา  ซึ่งหลายครั้งเราก็พบว่า คำตอบของเขาสร้างรอยยิ้มให้คนรอบข้างได้เสมอครับ

ช่วงสงกรานต์มานี่ ปลาทูให้โปรโมชั่นป่าปี๊กับม่ามี๊โดยการไม่บ่นว่า “ป่าปี๊! หนูไม่อยากไปโรงเรียน” "หนูไม่ไปโรงเรียนนะพรุ่งนี้ โรงเรียนมันไม่ซาหนุก!"  เพราะเขาจำได้ว่าโรงเรียนยังหยุดอยู่ และเขาก็รู้ด้วยว่าพรุ่งนี้โรงเรียนจะเปิดอีกแล้ว การปรับแผนเตรียมรับมือกับลูกชายจอมซ่าส์ของเราจึงต้องพูดคุยกันเองประจำ  

17 เมษายน 2557 แล้วก็มาถึงเช้าวันเปิดเรียนหลังสงกรานต์  เช้าวันนี้ป่าปี๊ใช้มุขใหม่ คือ เมื่อโรงเรียนมันไม่สนุก  หนู (ปลาทู) ในฐานะเป็นยอดมนุษย์ Ben-Ten จะต้องหน้าที่ไปโรงเรียน และไปจัดการทำให้โรงเรียนมีความสนุกนะครับ จึงจะสมกับการเป็นยอดมนุษย์ 

ป่าปี๊ยิงมุขนี้ตอนเช้าที่อุ้มปลาทูไปอาบน้ำ ดูเหมือนปลาทูจะ อึ้งไปนิดนึง กับมุขใหม่ที่เตรียมรับมือเขาในวันนี้ ปลาทูเริ่มจำยอมแต่งตัวต่อไปอย่างเงียบๆ ไม่พูดเป็นแผ่นเสียงตกร่อง เหมือนทุกครา  

“555.. งงเบยละซิ เจ้าปลาทู”  (ป่าปี๊อมยิ้ม) 

เช้าวันนี้ก็เป็นอีกวันที่อาโน๊ะ (คุณตาในภาษามอญ) ต้อง “ออกวัด” ชาวไทย-รามัญ จะไปวัดทุกวันในช่วงประเพณีสงกรานต์ ซึ่งอาโน๊ะ จะบอกให้เด็กๆ จบหัวกับอาหารคาวหวานต่างๆที่จะนำไปใส่บาตรถวายพระ ป่าปี๊จึงเดินไปยกสำรับสำหรับไปวัดมาให้เด็กๆร่วมจบและอนุโมทนาบุญกัน พี่ปลาเข็มกับปลาทูเดินมา "ธุจ้า" จับที่ถาดพร้อมก้มหัว ฟังป่าปี๊กล่าวนำเหมือนทุกครา...

“ด้วยบุญของการตักบาตรทำบุญนี้ ขอส่งผลให้หนูเป็นเด็กดี, เป็นที่รักของพ่อแม่ครูอาจารย์, ให้หนูตั้งใจเรียน และเรียนเก่งๆได้คะแนนดีๆ, ให้หนูไม่เป็นหวัด ร่างกายแข็งแรง ร่าเริ่ง แจ่มใส, ให้คุณพ่อคุณแม่แข็งแรง ให้อาโน๊ะ คุณปู่ คุณย่าแข็งแรงด้วยเถิดดดด.....สาธุ!”

ซีนนี้กำลังจะไปได้สวยจนกระทั่ง เจ้าปลาทูพูดถามต่อจากป่าปี๊กล่าวอนุโมทนาจบ

“ป่าปี๊! พูดให้หนู..ไม่ต้องไปโรงเรียนด้วยซี่...!?! 

ไอ้แสบของปี๊เอ้ย  ... มันน่าเขกหัวสักโป๊กจริงๆ เบย  

จบแล้วครับสำหรับตอนนี้ บันทึกนี้เป็นเพียงความทรงจำแสบ ที่เราอยากทำให้เขาไว้ครับ หวังว่าวันหนึ่งในอนาคตจะเป็นที่ๆ เขาจะกลับมาเรียนรู้ความเป็นตัวตนของเขาได้ ไม่มากก็น้อยครับ 

แต่ที่แน่ๆ บล็อคนี้เป็นคลังความสุขของป่าปี๊กับม่ามี๊ที่จะจดจำความซ่าส์ ความเดียงสาของเขาไว้ในความทรงจำตลอดไปครับ ความสุขไม่ได้อยู่ไหนไกลนะครับ อยู่รอบๆ ตัวเรา เพียงมองดู ลองสัมผัสด้วยหัวใจ คุณก็รับรู้ได้ครับ 

ขอบคุณสำหรับการติดตาม ขอบคุณทุกท่านเลยครับ

ป่าปี๊ กับ ม่ามี๊ 

(เมย.57)

(ในภาพ พี่ปลาเข็มกำลังสอนปลาทูเล่น Hayday อยู่จ๊ะ)