ความทรงจำส่วนที่หายไป...

รถเหล็กคันที่ป่าปี๊พูดถึงคะ

วันก่อนผมกับภรรยาได้มีโอกาสพาลูกๆ ไปเยี่ยมคุณพ่อคุณแม่ที่บ้านนวมินทร์ ระหว่างที่คุณปู่คุณย่าเล่นกับหลานๆ ผมเลยมีจังหวะแว๊บขึ้นไปห้อง(เก่า)ผม รื้อดูตู้ กับชั้นหนังสือเก่า เผื่อจะได้ขนหนังสือกลับไปเก็บต่อที่บ้านผม ในระหว่างที่กำลังค้นไปค้นมาอยู่ ผมเจอกล่องเก่าใบเล็ก วางหลบอยู่ในตู้หนังสือเข้าโดยบังเอิญ...

ผมหยิบมันออกมา มือปาดฝุ่นหนาที่ฝาออก แล้วค่อยๆ เปิดฝากมันออกมาดูว่ามันเป็นกล่องอะไร ภาพที่เห็น ทำให้ใจผมเต้นตุ๊บๆ อารมย์ตอนนั้นมันแอบปิติยินดีที่ได้เห็น.....


ผมเหลือบเห็นรถเหล็ก 2คัน สีแดงกับสีขาวหมกอยู่ที่ก้นกล่องเก่าใบนั้น


...ความทรงจำในตอนนั้นนึกได้ทันทีว่ามันคือ "รถเหล็กคู่ใจคันแรกของผม" ที่แม่ตอนนั้นไม่ค่อยมีตังค์ตัดใจซื้อให้ตอนผมเด็กๆ ได้มีเล่นอย่างเด็กคนอื่นเขา จำได้ว่าประมาณผมอยู่ ป.3-ป.4 เห็นจะได้ถ้าจำไม่ผิด 

"มันยังคงสภาพเหมือนเดิมกับในความทรงจำผม"  (ผมคิด)

คันขาวมันเป็นรถซิ่ง. วิ่งดี. ภาษาผมเราเรียกว่ามัน. "ลู่ลมสุด" มันคงเยินเพราะผมชอบจับมันวิ่งปล่อยยาวๆลู่ลม ไปชนกำแพงบ้านจนยุบถลอกไปหมด.

ส่วนคันแดงมันเป็น "ทีเด็ด" ของผม. เวลาอยู่กันในหมู่เด็กแถวบ้านในเวลานั้น. มันล้ำตรงเปิดประตูได้ 2ข้าง. เวลาโชว์เพื่อนมันจะเจ๋งสุดๆ (คิดว่างั้นนะครับตอนนั้น).

ราคาค่างวด 2คันนี้ มันคงไม่น่าเกิน 40บาท ในเวลานั้น แต่ ณ. เวลานี้ค่างวดในใจผมมันสูงเหลือเกินครับ... ♥ ♥ ♥ 

 
ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ




ภาพปลากรอบ : 

ความยากของเด็กในยุคของปลาเข็มปลาทู คือการได้ที่พ่อแม่ในยุคนี้อย่างแม่ปลา หรือผม ที่เป็นผู้มีของเล่นน้อยในวัยเด็ก มีของใช้สอยจำกัด มักจะจัดเต็มของเล่นมาให้ลูกมากมายเท่าที่โอกาสเราจะมีหามาได้ครับในเวลานี้ครับ  

ไม่รู้ท่านไหนเห็นเหมือนผมหรือปล่าว ว่า แต่สิ่งหนึ่งที่ทุกยุคทุกสมัยของคนเป็นพ่อเป็นแม่ที่มีลูกจะปฏิบัติคล้ายหรือเรียกได้ว่าเหมือนกันหมด ก็คือการดูแลลูกเขาอย่างราวกับเป็นผู้โดยสารชั้น First Class 

และแน่นอนครับ "ผมก็รู้สึกว่าผมเป็นลูกค้า First Class ของคุณพ่อ คุณแม่ผมเหมือนกัน"  

 มาเล่นทำลานจอดรถกันคะ

รถที่คุณย่าซื้อฝากนู๋ กับน้องปลาทู ในชุดแรก ก่อนป่าปี๊จะจัดหนักซะเต็มบ้านเลยคะ

ปลาทูกำลังช่วยปลาปี๊จำรถที่คุณลุงไปรษณีย์มาส่งใหม่คะ

 โมเดลร้าน เป็นลานจอดไปแย้วละคะ

ป่าปี๊! ปลาทูขอแกะคันนี้นะครับ ^^